‘DE VRIJE’ Anarchistisch maandblad
Amsterdam, September 1986
STEENKOOL, URANIUM EN DE MOORD OP INDIANEN en français
‘De aarde en ikzelf zijn één van ziel.’ Deze indiaanse uitspraak drukt kernachtig uit wat de traditionele Navajo’s en Hopi’s al twaalf jaar tevergeefs aan de amerikaanse regering proberen duidelijk te maken. De op handen zijnde deportatie van tienduizend Navajo’s uit het gebied in Arizona waar hun voorouders eeuwenlang hebben geleefd – een deportatie die, sinds op 7 juli van dit jaar het ultimatum verstreek, elk moment kan beginnen – dreigt een nieuw dieptepunt te worden in de geschiedenis van de USA. Een geschiedenis waarin de regering systematisch heeft getracht een eind te maken aan het bestaan van de indianenkulturen. Waarin de ‘Oude Volkeren’het moeten afleggen tegen steenkool- en uraniumwinningsbedrijven, mormonisme, politici en ‘ekonomische ontwikkeling’. Dit artikel werpt licht op de achtergronden van het konflikt in Arizona en beschrijft de strijd van de traditionele Navajo’s en Hopi’s tegen het verkrachten van hun aarde en hun leven.
Op een dag in de herfst van 1977 arriveert in Black Mesa, in het hart van het Navajo-reservaat in Arizona, een bouwploeg van de overheid. Hun opdracht is om daar dwars door de rotsenwoestenij heen een hek van prikkeldraad aan te leggen. Vlak na hun aankomst staan zij ineens tegenover Pauline Whitesinger, een 43-jarige Navajo-weduwe en moeder. Pauline beveelt de mannen van haar land te verdwijnen. Als antwoord geeft de voorman van de ploeg een obsceniteit ten beste. Pauline’s vuist – het volgende moment ligt de voorman op de grond en is zij de ploeg met stokken en vuil aan het bekogelen. Terugdeinzend voor haar felle aanval kiezen de mannen het hazenpad.
Pauline Whitesinger’s daad luidde een fase in van daadwerkelijk verzet in de strijd van de Navajo indianen om het land te behouden waar ze al eeuwen leefden en waar ze met hart en ziel aan toebehoren. Het hek waarvan zij de aanleg sindsdien belemmerd hebben moest er komen van wege de Navajo-Hopi Landschikkingsbepaling, beter bekend als Public Law 93-531. Deze wet werd in 1974 door een opzettelijk misleid Congres aanvaard. De pretentie van PL 93-531 is het oplossen van een ‘konflikt’ tussen de Navajo’s en de Hopi’s over het bezit van de Joint Use Area, een gebied waar zij gezamenlijk over beschikken. De Navajo’s zouden het hebben gekonfiskeerd en de Hopi’s zouden de Navajo’s eruit willen gooien. In werkelijkheid is er geen sprake van een konflikt. Althans niet tussen het Navajo volk en het Hopi volk. Het echte konflikt is tussen de traditionele Navajo’s en Hopi’s aan de ene kant, en aan de andere kant hun – door de centrale overheid tegen hun zin ingestelde – bestuursraden, plus die overheid zelf, plus een aantal mijnbouw- en energiebedrijven, plus de mormoonse kerk. Het belang dat deze vier, onderling vaak nauw verweven, instanties met elkaar verbindt is gelegen in de vele miljarden aan hoogwaardige steenkool, uranium, aardolie en gas in de bodem van de Joint Use Area. De door mormonen gedomineerde bestuursraden en de mijnbouw- en energiebedrijven, die ook veelal mormoons bezit zijn, staan te trappelen om met elkaar bodemexploitatiekontrakten af te sluiten. De op die bodem levende indianen zijn echter niet van zins om hun land hieraan op te offeren. Bovendien bemoeilijkt het feit dat de Joint Use Area (hierna ook JUA) van oudsher gezamenlijk eigendom is van de Hopi’s en de Navajo’s het afsluiten van de kontrakten. De mijnbouw- en energiebedrijven moesten er het ‘konflikt’ voor kreëren en er een komplete terreinoorlog voor in scène zetten, maar uiteindelijk kregen ze het Congres ertoe hun ‘oplossing voor het konflikt tussen de Hopi’s en de Navajo’s te aanvaarden. PL 93-531 bepaalt dat de Joint Use Area door middel van een prikkeldraadhek in een Navajo helft en een Hopi helft gedeeld wordt. Alle Navajo’s die dan in Hopi gebied leven, dat zijn er ongeveer tienduizend, moeten daar weg. Voor de honderd Hopi’s op Navajo gebied geldt hetzelfde. De meesten worden buiten het reservaat geplaatst. Zo wordt de JUA in juridisch en in praktisch opzicht een stuk toegankelijker voor grondstoffenwinning.
DE AARDE LEEFT
Om te begrijpen wat zich precies op en rond de reservaten afspeelt is het van belang iets van de geschiedenis en van de kultuur van de Hopi’s en Navajo’s af te weten. De goudkoorts van 1848 brengt een stroom blanke mormonen en anderen naar (onder meer) Arizona en Nieuw-Mexico. Velen vestigen zich daar op het land dat duizend jaar lang aan de Hopi’s heeft toebehoord, en op het aangrenzend gebied weaar sinds zeshonderd jaar de Navajo’s wonen. Wrijvingen blijven niet uit. Hopi verzet bestaat traditioneel uit geweldloze nonkoöperatie. Maar de Navajo’s vechten terug tegen de blanke indringers, en zij leggen het loodje. Een kavaleriebrigade met aan het hoofd Amerika’s nationale held Kit Carsons verbrandt hun land, vernietigt hun dieren en boomgaarden en voert vijfentachtighonderd Navajo’s af naar een koncentratiekamp bij Fort Summer, waar velen de hongerdood sterven. Een paar jaar later komt de regering tot de konklusie dat het ekonomisch voordeliger is om de Navajo’s in staat te stellen zichzelf te onderhouden dan ze te bevechten. De overlevenden worden vrijgelaten en neergeplant in een klein, onvruchtbaar reservaat. Blanken hebben intussen hun oorspronkelijk land gekonfiskeerd, dus de Navajo’s die het reservaat ontvluchten vestigen zich in de onmiddelijke nabijheid van de Hopi’s. De druk van hun aanwezigheid leidt af en toe tot kleine ruzies, maar die worden steeds onderling opgelost. Over het algemeen is de relatie tussen de beide volken goed. Veel meer moeite hebben de Hopi’s met het feit dat de VS in 1882 ook voor hen een reservaat instellen. Iets waar ze volgens de Hopi’s geen enkel recht toe hebben: onder het verdrag van Guadalupe-Hidalgo zijn deze immers een onafhankelijke natie gebleven.
In 1934 wordt het Hopi-reservaat ingekrompen tot eenderde van haar eerdere oppervlakte. De Hopi’s weiden hun kudden nu in ‘Distrikt 6’; de Navajo’s daarbuiten, in het overige gedeelte van het oorspronkelijke reservaat. De eigendomsrechten van dit nieuwe stuk niemandsland berusten bij beide volken tezamen. Zo is de Joint Use Area ontstaan.
Aanvankelijk denkt de amerikaanse overheid dat de Hopi’s en de Navajo’s veilig zijn weggeborgen op een paar stukken waardeloos land. Maar al snel blijkt de bodem van hun reservaten rijk te zijn aan aardolie en gas, en in de loop van de twintigste eeuw wordt duidelijk dat de Navajo’s en de Hopi’s met hun krent bovenop een miljardenschat aan delfstoffen zitten: ook uitgestrekte steenkoolvelden en miljarden tonnen uranium liggen er onder de oppervlakte. Veel mijnbouw- en energiebedrijven tonen meteen grote interesse. Hun pogingen tot het afsluiten van bodemexploitatiekontrakten met de indianen lopen echter spaak. De laatsten denken namelijk anders over de aarde dan de blanke amerikanen. Hoewel elk volk haar eigen levenswijze en kultuur heeft – de Hopi’s leven van de landbouw op hoge rotsplateaux, terwijl de Navajo’s van oudsher met hun kudden door de woestijn trekken – is hun levenshouding in wezen dezelfde. Met het land dat hen en hun voorouders heeft voortgebracht voelen zij zich onafscheidelijk verbonden. En het land, de aarde leeft. Alles wat erop groeit of beweegt heeft een plaats in haar cyclus; alles houdt elkaar in balans. ‘We moeten onszelf zien als een deel van de aarde, niet als een vijand van buitenaf die probeert haar zijn wil op te leggen.’ Drukt een van de indianen het uit. ‘Wij weten dat, omdat we een levend deel van haar zijn, we geen stukje van haar kunnen schenden zonder onszelf pijn te doen.’ Daarom nemen de oude volken niet meer voor zichzelf dan noodzakelijk is. De Hopi’s bijvoorbeeld hebben zelden meer dieren gehouden dan zij voor hun direkte dagelijkse behoeften nodig hadden. Het land zelf is niemands eigendom. Maar het is de plicht van het erop levende volk om het te beschermen. Om deze levende moeder aarde open te breken en te verminken is lange tijd ondenkbaar geweest voor de Hopi’s en de Navajo’s, tot zij het voor hun ogen zagen gebeuren.
Amerikanen en westerlingen in het algemeen zien de aarde anders: als een gebruiksartikel, gewaardeerd op basis van haar ruilwaarde. Het is vanzelfsprekend om grond te verdelen, te kopen, te verkopen, open te breken om er van alles uit te halen, af te dekken met beton. Het land is dode materie. Het is dit verschil tussen de westerse opvatting over de aarde en de indiaanse benadering ervan dat uiteindelijk ten grondslag ligt aan het konflikt rond de JUA.
MORMOONSE HULP
Behalve onwillige kontraktpartners is er in het begin van deze eeuw nog een ander obstakel op de weg van de energie-exploitanten-in-spé. Met wie kunnen zij kontrakten sluiten? Volgens een wetje uit 1891 moet dat gebeuren met ‘de gezaghebbende Raad die de indianen vertegenwoordigt.’ Maar zo’n Raad bestaat niet.
De traditionele Hopi’s en Navajo’s kennen niet zoiets als een centraal gezag of vertegenwoordigend orgaan. De politieke macht is bij hen van oudsher gedecentraliseerd en berust op konsensus binnen autonome gemeenschappen. Bij de Navajo’s is de politieke eenheid de autonome familie. Deze telt twintig to tweehonderd leden die ekonomisch samenwerken en hun ceremonieën gezamenlijk voltrekken. Aan het hoofd staat soms een man, maar gewoonlijk een vrouw. De kudden en bezittingen staan onder het beheer van de vrouwen, en afstamming stellen de Navajo’s via de vrouwelijke lijn vast. Het is geen toeval dat het belangrijkste verzet tegen de gevolgen van PL 93-531 op dit moment van hun kant komt. Vaak zijn het vrouwen van zestig jaar of ouder die, gewapend met geweren, de bouwploegen het hoofd bieden.
Ook de Hopi’s is het verschijnsel centraal gezag vreemd. Elk Hopi dorp is een autonome eenheid met absoluut zelfbestuur. Er is wel altijd een traditioneel leider, de Kikmongwi, maar hij of zij heeft alleen gezag op grond van zijn of haar wijsheid. Als er problemen zijn komen de Kikmongwi’s uit de verschillende dorpen bij elkaar om informatie uit te wisselen en te beraadslagen. Daadwerkelijke beslissingen worden echter uitsluitend in de dorpen zelf genomen, en niet voordat alle betrokkenen het eens zijn geworden. Dit is vaak een moeizame weg en vereist veel praten, maar konsensus is een voorwaarde voor beslissingen die het dorp aangaan.
Een dergelijke inrichting van indiaanse samenlevingen was zowel de energiebedrijven als de overheid een doorn in het oog. Niet alleen waren de Hopi’s en de Navajo’s onaangepast aan de amerikaanse maatschappij; men kon er ook geen zaken mee doen. Waar waren de mensen met de macht om een handtekening onder een kontrakt te zetten? En die ook bereid waren om dat te doen zonder daarover eerst met alle anderen overeenstemming te hoeven bereiken? Die mensen moesten nog gemaakt worden. En daar waren toevallig de mormonen al sinds 1880 mee bezig: om van traditionele indianen winst- en machtsbeluste amerikaanse staatsburgers te maken. Het mormoonse geloof leert dat een donkere huid een straf van God is. De indianen zijn donker, aldus het Boek van Mormon, omdat zij zijn vervallen tot ongeloof en ijdelheid. Als zij zich to het mormonisme bekeren zullen ze weer blank worden. Gedreven door de edele wens de indianen te redden beginnen de mormonen rond 1880 de meest begaafde kinderen van (onder andere) de Hopi en Navajo reservaten te slepen, om hen ver weg in pleeggezinnen en kostscholen te plaatsen. Tot 1915 gebeurt dit vaak met behulp van de amerikaanse kavalerie, die de kinderen letterlijk wegsleurt en al te weerspannige ouders arresteert. Na 1914 maakt men vooral gebruik van de benarde financiële situatie van de ouders om hen te overreden. De kinderen wordt in hun – meestal mormoonse – pleeggezinnen verboden hun eigen taal te spreken en hun traditionele kleding of kapsel te dragen. Men geeft hun engelse namen en verklaart hun indiaanse gebruiken taboe. De kinderen worden onderworpen aan een uitgebreide religieuze indoktrinatie. Vandaag de dag is tussen de twintig en veertig procent van de Hopi’s mormoons – bij de Navajo’s ligt het percentage wat lager. Deze mensen geloven dat Gods Koninkrijk op aarde verwezenlijkt moet worden door het vergaren van zoveel mogelijk materiële rijkdom. De mormoonse kerk, die miljoenen leden telt, is dan ook puissant rijk en machtig. Mormonen bezitten vele bedrijven en multinationals. In de staat Utah (waar een deel van het Navajo reservaat in ligt) beheersen zij de hele politiek. Zij stichtten er de stad Salt Lake City. In de bedrijven die hun oog hebben laten vallen op de indiaanse bodemschatten zijn mormoonse belangen meer dan ruim vertegenwoordigd.
De mormoonse Hopi’s en Navajo’s bezien hun land met dezelfde ogen als deze bedrijven. Juist daardoor kon het huidige ‘konflikt’ als zodanig gepresenteerd worden.
“YELLOW CAKE”
Terug naar het begin van de eeuw. Terwijl de mormonen de indianen helpen blanke kapitalisten te worden zit ook het Bureau voor Indiaanse Zaken (BIA), een overheidsinstelling die met ondernemers meedenkt, niet stil. In 1921 vindt een dochteronderneming van Standard Oil olie in het Navajo reservaat. Direkt roept de BIA alle Navajo mannen (!) bijeen om een oliekontrakt goed te keuren. De vijfenzeventig aanwezigen stemmen unaniem tegen. De BIA trekt zich het lot van Standard Oil aan. Na twee jaar inspanning lukt het haar om, waarschijnlijk middels dreigementen en valse beloften, een permanente Navajo Bestuursraad te vormen, wier eerste daad is het overdragen van haar kontrakteringsmacht aan de BIA!
Dat was drieënzestig jaar geleden. Nu zijn er op het Navajo reservaat vier kolen-strip-mijnen (steenkool wordt er gedolven door de bovenste laag van de aarde op te blazen) en vijf reusachtige door steenkool aangedreven elektriciteitscentrales. Het gebied, dat ooit de schoonste lucht van de USA had, is nu bedekt met zwarte rook en roet. De Four Corners Power Plant stoot iedere dag driehonderdvijftig ton zwavel- en tweehonderd ton stikstofverbindingen uit in de atmosfeer. Er zijn achtendertig uraniummijnen en zes uraniumfabrieken. Deze liggen momenteel grotendeels stil omdat steenkool op dit moment gemakkelijker te delven en minder kontroversieel is. De uraniumwinning blijft echter wel interessant in verband met de produktie van kernwapens.
Van de vijfduizend Navajo mijnwerkers die tussen 1952 en 1969 in de uraniummijnen werkten zijn er intussen meer dan veertienhonderd overleden aan kanker, vooral longkanker. Een groot aantal overlevenden lijdt er eveneens aan. Het grondwater is radioaktief besmet. Talloze paarden en schapen zijn gestorven aan de gevolgen van het drinken ervan. Radioaktief uraniumafval is in grote hopen achtergelaten verspreid over het hele reservaat. Maria van Kints van de Stichting Nederlandse Aktiegroep Noordamerikaanse Indianen (NANAI) heeft ze zelf gezien. ‘Het lijken net grote zandheuvels. Yellow Cake noemen ze het. De kinderen spelen erin, er worden huizen van gebouwd, de schapen eten het gras dat erop groeit. Zo komt het in de voedselketen terecht. En alles blijft nog duizenden jaren besmet!’ Veel kinderen worden dan ook dood of misvormd geboren.
Bij dit alles komt dat de financiële overeenkomsten voor olie, uranium en steenkool die de BIA voor de Navajo’s heeft afgesloten tot de slechtste ter wereld behoren. Typerend is een kontrakt op grond waarvan de Navajo’s per ton steenkool vijftien dollarcent ontvangen, terwijl daarvoor op niet-indiaans land een bedrag van anderhalve dollar gebruikelijk is – tien keer zoveel. Zelf hebben de Navajo’s geen elektriciteit.
REFERENDUMBOYCOT
Ook bij de Hopi’s heeft men een officiële bestuursraad uit de grond gestampt. Om aan het zelfbestuur van de indianenvolken een einde te maken vaardigt de amerikaanse regering in 1934 de Indian Reorganization Act (IRA) uit. Deze wet wordt bejubeld als een grote verworvenheid: ze brengt de indianen de zegeningen van het amerikaanse politieke stelsel. De grondwet is alvast voor hen geschreven. Ze bevat onder meer de bepaling dat alle beslissingen van hun bestuursraden goedgekeurd moeten worden door de centrale regering. De Kikmongwi’s zijn vanaf het begin tegen de IRA (die 76 percent van alle indianenvolken door hun strot gedouwd werd). Zij boycotten het referendum erover: de Hopi manier om zich ergens tegen uit te spreken. De centrale overheid weet dat heel goed. Desondanks rekent ze onthouding als instemming. Met het gevolg dat de Hopi’s ineens geregeerd worden door een centrale bestuursraad die wetten kan uitvaardigen en namens het hele volk kontrakten kan afsluiten met bedrijven. Nog steeds heeft de Hopi raad een elektorale basis van minder dan tien procent. De bezetting, die lange tijd niet eens genoeg was voor een quorum, bestond en bestaat nagenoeg geheel uit mormoonse Hopi’s. Deze zogenaamde ‘progressieven’ vinden bestuursraden en bodemexploitatie en ‘the American way’ allemaal even mooi en zijn goede maatjes met de overheid.
In 1955 stelt de Hopi raad een advokaat uit Salt Lake City aan om hun onderhandelingen met de energiebedrijven te voeren. Deze John Boyden, die de samenstelling van de betreffende raad eerst via de BIA zelf heeft geregeld, is een mormoons oud-aartsbisschop. Hij heeft enkele jaren eerder namens de Hopi’s een ‘land claim’ ingediend bij de Indian Land Claims Commission, en ‘gewonnen’. Op grond van een recente wet betekende dat echter dat de Hopi’s niet, zoals zij geloofden, hun land terugkregen, maar alleen een relatief zeer lage som geld, waarvan Boyden als hun advokaat ook nog een flink percentage ontving. Tot op heden heeft zelfs hun bestuursraad geweigerd dat geld aan te nemen.
Boyden sluit in de jaren zestig namens de Hopi’s een reeks kontrakten af met mijnbouw- en energiebedrijven. De Kikmongwi’s, als vertegenwoordigers van de traditionele Hopi’s, protesteren bij iedere stap en brengen de zaak zelfs voor de federale rechter. Deze wijst hun eis dat de bestuursraad niet als legitieme vertegenwoordiging van hun volk mag gelden af op grond van het argument dat zij het recht niet hebben om hun eigen overheid aan te klagen!
NATIONAAL OPOFFERINGSGEBIED
Ondertussen gaat Boyden verder. Onderzoek heeft naderhand aangetoond dat hij, behalve voor de Hopi raad, tegelijk werkte voor een grote mormoonse kolenmijnmaatschappij, Peabody Coal Company. Het is met Peabody dat hij in 1964 en 1966 de belangrijkste kontrakten afsluit (zijn eigen loon is een miljoen dollar). Peabody pacht honderd vierkante mijl land op Black Mesa, dat deels in de Joint Use Area ligt en waar zich het rijkste steenkoolveld van Arizona bevindt. De mijnen laten enorme littekens na op het land. Erger nog is dat voor het vervoer van de steenkool, dat via een honderden kilometers lange pijpleiding gebeurt, tot op heden iedere dag zeveneneenhalf miljoen liter grondwater aan de bodem onttrokken wordt. Dit vormt een ernstige bedreiging voor de landbouw en veehouderij waar de indianen in deze toch al droge streek van afhankelijk zijn. ‘Het onttrekken van grote hoeveelheden water van onder Black Mesa zal de harmonie verbreken en alles uit balans brengen.’ Waarschuwen de Kikmongwi’s in 1971. Hun protest geldt de hele westerse wijze van omgaan met de aarde en de gevolgen daarvan. ‘De technische ontwikkeling van de blanke man is ontstaan als gevolg van zijn gebrek aan aandacht voor het spirituele en voor de manier waarop alles leeft.’ Aldus woordvoerder Thomas Banyacaya. ‘Als de heilige grond wordt geschonden en opengescheurd door grondstoffenexploitatie en andere destruktieve praktijken, betekent dat op de lange termijn ook de grootste dodenmars voor alle volken ter wereld.’
Het steenkoolveld onder Black Mesa – door de National Academy of Sciences intussen tot ‘nationaal opofferingsgebied’verklaard – strekt zich uit tot Big Mountain, vier kilometer verderop in de Joint Use Area. Hier bevindt zich naar schatting eenentwintig miljard gemakkelijk toegankelijke steenkool onder de oppervlakte. Behalve Peabody lukt het echter geen enkel mijnexploitatiebedrijf vat te krijgen op de steenkoolschat. Noch de Hopi raad noch de Navajo raad (die in tegenstelling tot de traditionele ook niet ongenegen is mijnbouwvergunningen te verlenen) heeft zelfstandig de macht het te verpachten. En met elkaar kunnen zij het niet eens worden wie wat krijgt. Ondertussen zijn de mensen die op Big Mountain wonen vastbesloten dat alle 21 miljard ton steenkool die daar in de bodem zit er ook zal blijven.
“GOEDE INDIANEN”
In de tweede heelft van de jaren zestig beginnen de ‘progressieve’ Hopi’s (dat wil zeggen de Hopi bestuursraad) een intensieve kampagne om de Joint Use Area te splitsen en zich te ontdoen van de Navajo’s. Met de exploitatie van de bodem zijn hun persoonlijke belangen gemoeid doordat de salarissen van de indiaanse ambtsdragers mede bepaald worden door de inkomsten uit mijnbouwvergunningen. Maar ook schakelen de progressieven meer en meer over op grootschalige veehouderij: zij hebben dus meer grond nodig dan voorheen. Jerry Kammer, een journalist die op onderzoek uittrok, konkludeert in 1980: ‘De familie die van deze gang van zaken het meest profiteert is de familie Sekaquaptewa. De Sekaquaptewa’s zijn de rijkste Hopi’s en bezitten de grootste veehouderij. Mormonen. Wayne Sekaquaptewa is tevens eigenaar van het Hopi dagblad en oud-president van de mormoonse kerk op het reservaat. Zijn broer Abbot is de huidige voorzitter van de Hopi bestuursraad.’
Degeen die de kampagne trekt is echter John Boyden. Met behulp van de Peabody Coal Company, plus een groep bankiers uit Utah, plus WEST, een genootschap van geïnteresseerde energiebedrijven, is hij in Washingtion D.C. onafgebroken bezig met pogingen het Congres voor zijn zaak te winnen. Het Congres krijgt te horen dat de Navajo’s land van de Hopi’s zijn binnengedrongen en weigeren weg te gaan. Er zou een komplete terreinoorlog aan de gang zijn. Ondertussen zet een door de Hopi raad in de arm genomen Public Relations firma, Evans & Associates uit Salt Lake City, die terreinoorlog in scène. Ze verspreidt foto’s van afgebrande kampen en kapotgeschoten voorraadschuren, welke door de meeste bladen gretig worden overgenomen. De Washington Post schrijft op 21 juli 1974 in een verslag hierover: ‘Evans & Associates vertegenwoordigde tevens een vereniging van 23 nutsbedrijven die bezig waren elektriciteitscentrales en kolenstripmijnen aan te leggen in het Four Cornersgebied (waar het reservaat ligt, J.) … Deze bedrijven vertelden hun klanten dat de Hopi’s ‘goede indianen’ waren, die het spul waarop hun airconditioners liepen niet stop zouden zetten.’ De kampagne heeft succes. In 1974 aanvaardt een door Watergate afgeleid Congres Public Law 93-531, waarvoor met name senator Barry Goldwater uit Arizona heeft geijverd. De Joint Use Area, zo bepaalt deze wet, moet door een zeshonderd kilometer lang prikkeldraadhek in een Navajo- en een Hopi-gedeelte gesplitst worden; de tienduizend Navajo’s die aan de verkeerde kant van het hek wonen moeten, als voorbereiding op hun deportatie, negentig procent van hun vee doden of verkopen; en er komt een verbod op het bouwen, verbeteren en repareren van woningen en schuren. Een overplaatsingskommissie zal de deportatie van de Navajo’s regelen. Zij krijgen een oprotpremie van vijfduizend dollar als ze binne vijf jaar vrijwillig vertrekken. Daarnaast belooft de wet ‘de averechtse impact te minimaliseren’ door de Navajo’s elders land te geven. De regering zal daar zorgen voor ‘fatsoenlijke hygiënische woningen’plus de infrastruktuur voor een gemeenschap: scholen, ziekenhuizen, wegen etc.. Want in het reservaat zelf is geen plaats meer. Het land is er al overbegraasd, het is moeilijk zich er in leven te houden.
Een krappe twintig procent van de bewoners van de JUA heeft zich inmiddels, vaak onder druk, laten overplaatsen. Daarmee begon de omvang van de tragedie die PL 93-531 inhoudt duidelijk te worden.
DEPRESSIES EN ZELFMOORD
De overgeplaatste Navajo’s komen terecht in eensgezinswoningen in kleinburgerlijke en racistische randgemeenten. De huisjes hebben stopkontakten en gas- en waterleidingen maar elektriciteit, gas en licht wil er nog wel eens aan ontbreken. Om van het Beloofde Land nog maar te zwijgen.
Veertig procent van de overgeplaatste Navajo’s verstaat geen engels en de meerderheid heeft nog nooit in loondienst gewerkt of belasting betaald. Maar in hun tuin kunnen zij moeilijk hun onafhankelijk bestaan als schapenhouder voortzetten. Zij moeten zien te overleven in een volkomen vreemd ekonomisch en burokratisch systeem, terwijl de kans op werk vanwege hun achtergrond miniem is. De meesten raken dan ook snel in moeilijkheden als ze belasting moeten gaan betalen of plotseling gas- en lichtrekeningen en medische kosten krijgen. Kredietmaatschappijen springen handig in op hun onervarenheid in ekonomisch opzicht. Zij halen hen er bijvoorbeeld toe over hun huis in onderpand te geven voor leningen waarvan de kredietmaatschappij weet dat ze die nooit zullen kunnen aflossen. Andere huizen worden verkocht voor een kwart van wat ze waard zijn. Inmiddels is vijftig procent van de naar Flagstaff overgeplaatste Navajo’s hun huis zo kwijtgeraakt. Merkwaardig genoeg koopt de Overplaatsingskommissie die huizen rustig twee of drie keer achter elkaar weer terug van de onroerendgoedfirma’s, kennelijk zonder zich af te vragen wat er met de vorige eigenaars gebeurt is.
Van de beloften van de overheid over scholen en gezondheidsvoorzieningen zijn de meeste loos gebleken. Maar zwaarder dan hun materiële nood valt de Dineh (zo noemen de Navajo’s zichzelf vaak) de scheiding van hun land. Met het land waarmee hun religie en hun bestaan verbonden zijn valt de grond onder hun voeten ook figuurlijk weg. Zij zien hun kultuur aan stukken geslagen, hun gemeenschapsleven versplinterd: ‘Dit lijkt ons einde te worden.’ Aldus een overgeplaatste vrouw. ‘Onze toekomstplannen voor de kinderen liggen in duigen. We voelen ons erg eenzaam na de overplaatsing. Het lijkt hier net een gevangenis. We vragen ons af waarom we het gedaan hebben. Als we ons niet hadden laten overplaatsen was onze dochter misschien niet gestorven.’ Feit is dat velen, behalve met depressies en alkoholisme, kampen met gezondheidsproblemen. Er is een hoog sterftecijfer. Onder invloed van de emotionele stress vallen ook gezinnen uiteen en is het aantal zelfmoorden sterk gestegen.
Van de overgeplaatste Navajo’s is een deel illegaal weer teruggekeerd naar hun vroegere land. Maar daar wordt het steeds moeilijker te overleven. Vanwege het verbod op bouwen en repareren wonen steeds grotere families in langzaamaan verder vervallende hogans, de traditionele houten hutten. Als zij proberen iets aan hun woonsituatie te doen zien zij het resultaat van hun inspanningen voor hun ogen door overheidspersoneel afgebroken worden. Met tien procent van hun vroegere vee kunnen zij zich maar nauwelijks in leven houden: hun voeding bestaat uit brood, koffie en aardappels. Maar zij zijn vastbesloten zich niet te laten verjagen. Namens Reagan is aangekondigd dat het leger erbij ingeschakeld zal worden. De oude Navajo-vrouwen zijn erop voorbereid. ‘We hebben eerder tegenover soldaten gestaan. En tot nu toe hebben we het overleefd.’ Het karwei zal voor de militairen geen zachtgekookt eitje zijn. Een aantal vrouwen is al gearresteerd omdat ze hekwerkers over hun hoofd heen schoten, maar niemand is tot nu toe veroordeeld. En het hek wil maar niet overeind blijven.
VOLKERENMOORD
Het verzet groeit onder de traditionele Navajo’s. Steeds duidelijker vallen zij ook de voorzitter van hun huidige bestuursraad, Peter Zah, aan. Zah werpt zich op als verdediger van de traditionelen maar in feite verzet hij zich niet tegen de overheid. Hij onderhandelt over hoe de deportaties zich moeten voltrekken, hij keert zich er niet tegen. Samen met General Electric en Bechtel heeft hij zelfs plannen gemaakt voor de installatie van een elektriciteitscentrale met een vermogen van tweeduizend megawatt en een kolenstripmijn op Navajogrond. Van hem hebben de ‘oude’ Navajo’s niets te verwachten. Het zijn in de eerste plaats de traditionele Hopi’s die hen steunen in hun verzet tegen de regeringsplannen. De gewone Hopi’s zijn evenmin als de Dineh gebaat bij de plannen van hun bestuursraad, die er geen twijfel over laat bestaan dat ze de nieuwverworven grond zal gebruiken voor kolenstripmijnen, waar vooral zijzelf beter van wordt. Ondanks alle pogingen van buitenaf om hen tegen elkaar uit te spelen blijven de meeste Hopi’s één lijn trekken met de traditionele Navajo’s. Thomas Banyacaya publiceert in 1981 namens hen een solidariteitsverklaring met de Dineh.
In 1982 ontstaat in Flagstaff het Big Mountain-JUA Legal Defense/Offense Committee (BMLDOC). Onder leiding van de ouderen van Big Mountain verleent het BMLDOC gratis juridische bijstand aan de indianen die door het overplaatsingsprogramma worden getroffen. Zij spant een aantal rechtszaken aan tegen de staat en voert een kampagne om PL 93-531 te herroepen.
Steun komt ook van onverwachte zijde. Op 1 januari 1982 trekt de direkteur van de Overplaatsingskommissie, Leon Berger, zich uit zijn funktie terug. Hij noemt het overplaatsingsprogramma ‘een ramp zonder weerga’ en kondigt aan dat hij zich gaat inzetten voor het herroepen van de wet. In mei van dat jaar neemt kommissielid Roger Lewis op dezelfde gronden ontslag.
Ook internationaal begint er verzet te ontstaan tegen de gevolgen van PL 93-531. De jury van het Vierde Russell Tribunaal, dat in 1980 te Rotterdam gehouden wordt, konkludeert dat volgens de Konventie van de Verenigde Naties sprake is van volkerenmoord.
In Nederland houdt onder andere stichting NANAI zich bezig met de op handen zijnde gedwongen deportatie, en overal in Europ verrijzen aktie- en steungroepen.
AMENDEMENTEN
Zelfs in het amerikaanse Congres zijn de laatste tijd bezorgde geluiden te horen. Deze gelden in de eerste plaats de financiële zijde van het programma. De veertig miljoen dollar die PL 93-531 zou gaan kosten zijn inmiddels opgelopen to vijfhonderd miljoen, en de totale uitgaven zouden wel eens twee miljard dollar kunnen gaan bedragen. In een tijd waarin overal in de VS drastische bezuinigingen doorgevoerd worden kan het Congres zich tegenover de belastingbetalers niet permitteren om zo’n bedrag te spenderen aan ‘interventie in een konflikt tussen een paar indianenstammen’(het beeld dat, dankzij de media, nog steeds bestaat). En dit kan helemaal niet als het programma, in de woorden van Congreslid Les AuCoin, ‘een groot fiasko genoemd kan worden’. Tot een aantal Congresleden begint het door te dringen dat het het resultaat van hun inerventie is dat een trots, ekonomisch onafhankelijk volk verandert in een groep ellendige en ontheemde mensen die voor hun overleven afhankelijk zijn van overheidshulp. Er zijn dan ook een aantal amendementen ingediend met het doel de gedwongen deportatie, die sinds 7 juli van dit jaar elke dag kan plaatsvinden, uit te stellen. Bijvoorbeeld tot er voldoende woningen zijn gebouwd voor de te deporteren Navajo’s – vanwege de bezuinigingspolitiek is de bouw daarvan sterk vertraagd. Wat betreft de bepalingen over medische en onderwijsvoorzieningen, daar rept men niet meer over.
Natuurlijk maakt uitstel geen verschil. De deportatie mag helemaal niet gebeuren. Hij is, zoals Navajo verztsvrouw Roberta Blackgoat het uitdrukt ‘een andere weg: een weg naar honger en volkerenmoord’. De Dineh hebben net als de traditionele Hopi’s recht op hun land, hun leven, hun kultuur. En de wereld heeft hen nodig, omdat Big Mountain overal is. De ekonomische, sociale en politieke krachten waar deze mensen tegen vechten zijn ook in de rest van de wereld aan het werk. In een tijd dat de aarde daaraan kapot aan het gaan is weten de Dineh, als een van de laatste volkeren, te leven zonder de balans van de natuur te verstoren en hebben zij hun eenheid van geest met de aarde weten te bewaren. Laat dat zo blijven. Alle steun is nodig in de strijd tegen de deportatie.
[…]
Jansen
NOUVELLES PHOTOS DES MANIFS A FLAGSTAFF:
http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/photos-protect-san-francisco-peaks.html
http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/photos-peaks-supporters-blockade.html?spref=fb
————————————————————————————————-
Les défenseurs des San Francisco Peaks continuent les actions après les arrestations
Original article in English: http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/san-francisco-peaks-defenders-continue.html
Par Protect the Peaks
Publié sur Censored News, photos Censored News (voir plus de photos sur le site de Censored News)
Traduction Christine Prat
FLAGSTAFF, Arizona – (7 août 2011) Plus de cent personnes, dont des familles avec des enfants et des personnes âgées, ont défilé dans le centre de Flagstaff dimanche pour protester contre la destruction et la profanation des San Francisco Peaks par la firme Arizona Snowbowl. Les manifestants se sont d’abord rassemblés à Wheeler Park où ils ont immédiatement reçu l’ordre de la police de Flagstaff de quitter ce parc publique. Lorsque le cortège a défilé dans le centre de Flagstaff, les manifestants ont eu beaucoup de réactions positives et de soutien, tandis que des dizaines de policiers – beaucoup d’entre eux en civil – harcelaient les manifestants. Des voitures de police roulaient le long du cortège. Quand les manifestants ont distribué des tracts et porté des banderoles dans le sud de Flagstaff, la police a violemment interrompu le défilé, se saisissant des personnes les plus proches d’eux et les arrêtant. Pendant que six manifestants étaient menottés, les autres continuaient à hurler leurs exigences de mettre un terme à la destruction des Pics.
« Tant que la firme Arizona Snowbowl, le Service des Forêts du gouvernement Obama et la Ville de Flagstaff continueront à perpétrer cet écocide et ce génocide culturel, nous n’arrêterons pas, » a déclaré Klee Benally (Diné), un des manifestants arrêtés. « Nous prierons, manifesterons, protesterons et engagerons toute action nécessaire pour que nos droits humains de base, notre dignité et notre environnement soient sauvegardés. La violence injustifiée employée aujourd’hui par la police de Flagstaff prouve qu’ils ne sont pas du côté de la justice et de la santé des communautés. Le Service des Forêts et la Ville de Flagstaff sont du côté des intérêts des grandes compagnies qui détruisent nos communautés. »
Depuis le 25 mai 2011, les propriétaires d’Arizona Snowbowl, soutenues par le Service des Forêts US et le Conseil Municipal de Flagstaff, ont installé plus de 5 miles (8 km) sur 14,8 de tuyaux pour transporter des eaux usées et ont abattu plus de 40 acres de forêt alpine rare. Une procédure judiciaire contre le Service des Forêts, concernant l’impact de neige faite d’eaux usées sur la santé humaine, est toujours en appel devant la Cour du 9ème Circuit. Les individus qui ont manifesté aujourd’hui ne font pas partie de la Coalition qui a engagé cette procédure.
La manifestation de dimanche rejoint une résistance de quatre décennies à la profanation des Pics Sacrés. Au cours des trois dernières semaines, depuis que Snowbowl a commencé l’abattage des arbres, des dizaines de camps de protestation ont été établis sur la montagne.
« La Semaine d’Action est le point culminant d’efforts pour dénoncer directement le manque de volonté politique de la part du Service des Forêts et du Conseil Municipal pour préserver la communauté, la santé publique et les droits culturels, » dit Nadia Del Callejo qui a été arrêtée alors qu’elle ne faisait que filmer l’incident.
«C’est la même soif de profit malsaine qui pousse à la profanation des Pics qui a conduit à la militarisation de la frontière (entre l’Arizona et le Mexique – NdT) et les amène maintenant à profaner la Montagne du Sud (près de Phoenix – NdT), sacrée pour tous les O’odham. » dit Alex Soto (Tohono O’odham) qui a aussi été arrêté, « Les sites sacrés subissent une attaque, mais aujourd’hui nous disons non. Notre solidarité dans ces luttes est en train de rétablir nos réseaux de soutien traditionels ». Les manifestants invitent tout le monde à les rejoindre lundi 8 août à 12h30 (heure d’Arizona, 21h30 en France – NdT) devant le siège du Service de la Forêt Nationale de Coconino, 1824 S. Thomson street [mise à jour: voir article ci-dessous], mercredi à 12h30 (heure d’Arizona, +9 en Europe – NdT) devant le siège de High Desert Investment, 504 E. Butler Avenue et, toujours mercredi, à 16h (idem – NdT) devant l’Hôtel de Ville de Flagstaff.
Les protestataires ont juré de ne pas abandonner jusqu’à ce que la profanation des Pics cesse. « Je n’ai pas peur de ce qui m’arrivera si je proteste, ce dont j’ai le plus peur, c’est de ce qui arrivera si je ne me lève pas pour défendre ce que sont les Pics » dit Del Callejo.
——————————————————————————
Impossible de les arrêter maintenant: les défenseurs des San Francisco Peaks protestent devant le siège du Service des Forêts
Vous ne pouvez pas les arrêter maintenant !
Par Brenda Norrell
Censored News
http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/cant-stop-em-now-san-francisco-peaks.html
Photos : Youth of the peaks
Lundi 8 août 2011
FLAGSTAFF, Arizona – Les défenseurs des Pics San Francisco se rassemblent devant le siège du Service des Forêts ce lundi après-mide, pour protester contre l’implication du Service des Forêts des Etats-Unis dans la profanation des Pics Sacrés par la station de ski privée Snowbowl. La station a l’intention d’utiliser de l’eau d’égouts recyclée pour faire de la neige pour les touristes. Les Pics sont sacrés pour 13 Nations Amérindiennes de la région. Les « hommes-médecine » y récoltent les plantes médicinales et y procèdent à des cérémonies.
Six personnes ont été arrêtées pendant une manifestation dimanche, parmi eux Klee Benally, Navajo, et Alex Sote, O’odham. Lundi à l’aube, huit autres personnes se sont enchaînées à des blocs de béton et ont bloqué des ouvriers du chantier sur les Pics. Ils ont été arrêtés et attendent la caution. Déjà, la construction du pipeline a résulté dans l’abattage d’arbres anciens. Les Amérindiens appellent à boycotter la station Snowbowl.
Beaucoup de commerces et d’hotels à Flagstaff utilisent des images Amérindiennes, leurs bijoux et leur culture à des fins lucratives. Les Amérindiens demandent que leur culture et leurs traditions soient respectés.
Voir Censored News pour des articles et des photos :
http://www.bsnorrell.blogspot.com
Supporters du monde entier
S’il vous plait, traduisez les articles et utilisez les photos de Censored News, en mentionnant le nom de l’auteur et du photographe, publiez-les et appelez à un boycott de la Station de Ski Snowbowl !
. Que les skieurs sachent que la Station de Ski Snowbowl ne se contente pas d’exploiter la culture Autochtone et de détruire les Pics Sacrés San Francisco, mais aussi que Snowbowl rend nécessaire l’arrestation des jeunes Autochtones qui défendent leurs montagnes sacrées et leur mode de vie.
——————————————————————————
Taala Hooghan Infoshop lundi 8 août, 16h45 (heure française)
UPDATE: One more person arrested – apparently cops agressively cutting people out of lock devices with no regard for safety! People are needed now to witness! PROTECT THE PEAKS!
MISE A JOUR: Une personne de plus arrêtée – apparemment les flics détachent les gens enchaînés agressivement et sans se soucier de leur sécurité! On a besoin de témoins! PROTEGEZ LES PEAKS!
Taala Hooghan Infoshop lundi 8 août, 17h05 (heure française)
UPDATE: Another person extracted by police – PROTECT THE PEAKS! Support needed – get down to Snowbowl Rd!
MISE A JOUR: Une autre personne arrachée par la police – PROTEGEZ LES PEAKS! Besoin d’aide – venez sur la route de Snowbowl!
Brenda Norrell
Alex Soto on San Francisco Peaks said all eight protesters have been cut away from the barrels and are arrested, defending sacred San Francisco Peaks from the Snowbowl ski resort.
Alex Soto qui se trouve sur les San Francisco Peaks, les huit activistes enchaînés ont été détachés de force et arrêtés, alors qu’ils défendaient les Pics Sacrés contre la station de ski Snowbowl.
Brenda Norrell
Eight arrested Monday morning, $4760 needs to be raised for those who locked down & blockaded the Snowbowl road, preventing construction workers from installing pipeline to carry treated sewage for snowmaking up to holy Dook’o’oosliid. Please call Beth Lavely 928.254.1064 if you can donate.
Huit personnes arrêtées lundi matin, il faut trouver 4760 dollars pour ceux qui s’étaient enchaînés, bloquant la route de Snowbowl et empêchant les ouvriers d’installer le pipeline qui doit transporter l’eau des égouts pour faire de la neige sur la montagne Sacrée Dook’o’oosliid. Appeler Beth Lavely, (001)928.254.1064 si vous pouvez faire un don.
Brenda Norrell
Report from the scene of US Forest Service protest: Klee Benally tried to enter the building and US Forest officials halted and prevented him from entering.
Compte-rendu du rassemblement de protestation devant le Service des Forêts US: Klee Benally a essayé d’entrer dans le bâtiment et les officiels du Service des Forêts l’en ont empêché.
Lundi 8 août, 23h35 (heure française)
More updates on:
Southwest Earth First!
Dimanche après-midi, 7 août 2011, devant le café Macy’s à Flagstaff
Photos Youth Of The Peaks
Récents messages de Klee sur Twitter:
Klee Benally
Protesters locked down at snowbowl road. Stopping construction now! Support needed.
Des manifestants enchaînés sur la route de Snowbowl. Arrêtez la construction maintenant. Besoin de soutien
Lundi 8 août
Klee Benally
Just released from jail. Protect the peaks. The struggle continues.
Tout juste relâché. Protégez les Pics. La lutte continue.
Dimanche soir, 7 août
Klee Benally
Arrested for protesting snowbowl. In back of cop car now.
Arrêté pour avoir protesté contre Snowbowl. Actuellement à l’arrière d’une voiture de flics.
Dimanche après-midi, 7 août
Posté par Brenda Norrell, le 4 août 2011 sur/Original article in English :
http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/most-censored-in-indian-country.html
La destruction de notre Mère la Terre par les grandes compagnies est la question la plus censurée en terre Indienne
Par Brenda Norrell, copyright Brenda Norrell
Traduction Christine Prat
Photos : Peabody Coal détruisant Black Mesa, en Arizona. Les Navajos disent que l’exploitation de mines de charbon « arrache le foie de notre Mère la Terre ». Photo par Forgotten People (‘Peuple Oublié’)
(Voir aussi Mes Photos)
NEW TOWN, Dakota du Nord – Le 16ème Rassemblement Annuel pour la Protection de notre Mère la Terre a révélé les questions les plus censurées en terre Indienne, dont celle des pollueurs des grandes compagnies qui sont protégés et encouragés, sous couvert de développement économique. De Peabody Coal en Arizona à BP dans le Golfe du Mexique et aux sables bitumineux en Alberta, au Canada, les grandes entreprises détruisent la terre, l’air et l’eau.
Le Rassemblement du Réseau Environnemental Autochtone à attiré des Amérindiens de tous les Etats-Unis, des Nations Premières du Canada, des Wixarika du Mexique et des Mayas du Guatemala, du 28 au 31 juillet derniers.
Le Chef Arvol Looking Horse, Lakota de Cheyenne River, a adressé un message puissant au Rassemblement du Réseau Environnemental Autochtone, lors de l’ouverture d’une conférence de quatre jours sur les terres des Nations Mandan, Hidatsa et Arikara, actuellement en voie de destruction par le forage massif de puits de pétrole et de gaz.
Le Chef Arvol Looking Horse est le gardien de la Pipe Sacrée du Bison Blanc de la 19ème génération des Lakota Dakota Nakota Oyate. Le Chef Looking Horse a parlé de sa propre jeunesse et des conseils qu’il a reçu des guides spirituels. Bien que ce soit en ce moment une période de cérémonies pour les Lakota Dakota Nakota Oyate, il dit qu’il est venu ici à cause de l’importance de la question.
« Quand j’étais jeune, nous n’avions ni cancer ni diabète, et les gens tenaient leur parole. Quand ils disaient qu’ils allaient faire quelque chose, ils tenaient parole. Aujourd’hui, les dirigeants ne sont pas bons. Les gens s’expriment sous l’effet de la souffrance et de la douleur. »
Le Chef Looking Horse a parlé de la douleur et de la souffrance des gens et de notre Mère la Terre. En parlant de ces temps difficiles, il a partagé sa vision selon laquelle les gens s’en sortiraient, avec l’aide de la Canupa, la Pipe Sacrée et un retour à un mode de vie spirituel.
« Nous savons qu’en ce moment notre Grand-Mère la Terre est malada » dit le Chef Looking Horse. (Voir : http://bsnorrell.blogspot.com/2011/07/chief-looking-horse-speaks-at.html )
Kandi Mossett, pour les Mandan, Hidatsa et Arikara, a appelé les personnes présentes à téléphoner au Bureau des Affaires Indiennes (BIA) de Fort Berthold et à s’opposer à la conclusion déclarant ‘non significatif’ l’impact du plan de forage de 3 000 puits de pétrole et de gaz dans les cinq ans à venir. Mossett a décrit la mort d’un ami de 23 ans, due à l’intense circulation de camions. Elle a appelé à téléphoner à Earl Silk, du Bureau des Affaires Indiennes de Fort Berthold, 701-627-4707, pour lui dire que les terres des Trois Tribus, Mandan, Hidatsa et Arikara, sont déjà en train d’être détruites par les forages de pétrole et de gaz.
« Je veux que mes guerriers reviennent. Je veux que nos hommes reviennent, » a déclaré Wahleah Johns, de la Coalition pour l’Eau de Black Mesa, en Arizona, en décrivant comment Peabody Coal a drainé l’eau des nappes aquifères pour l’exploitation du charbon et le fonctionnement des centrales et comment les dirigeants élus des Navajos servent les compagnies.
De plus, les centrales au charbon, y compris celles de la Nation Navajo en Arizona et au Nouveau-Mexique, sont une des principales causes du réchauffement de la planète et du changement climatique, qui a entre autres pour résultat la fonte des glaces arctiques. Des villages indigènes s’effondrent dans l’océan et les ours polaires, les morses et autres formes de vie sauvage sont en voie d’extinction faute d’habitat.
Les destructions non seulement de l’environnement mais aussi des économies locales ont été décrites, pour les Etats-Unis et le Canada, de New Town au Dakota du Nord à l’Alberta au Canada : les hauts salaires des travailleurs de passage ont rendu la nourriture et le logement inabordables pour les familles locales.
La résistance aux très polluants sables bitumineux a annoncé des projets de désobéissance civile à Washington afin de faire comprendre au gouvernement Obama qu’il faut abandonner le projet d’utiliser le pétrole le plus sale de la planète, qui menace les ressources naturelles et les êtres humains en Amérique du Nord, y compris en terre Indienne.
Clayton Thomas Muller, un Cree, a dit que la désobéissance civile projetée a pour but de défier le gouvernement Obama et le Département d’Etat US, qui ont entre les mains une décision cruciale concernant le pipeline devant transporter le pétrole très polluant des sables bitumineux, proposé par la compagnie TransCanada Corp. Keystone XL pipeline.
Muller a déclaré que si ce pipeline était autorisé à aller du Canada jusqu’à la côte du Golfe du Mexique, il traverserait des terres sacrées et mettrait en danger les ressources des terres Indiennes, y compris la nappe aquifère des Lakota.
« C’est un projet absolument délirant, spécialement dans une époque de changement climatique » dit Muller, ajoutant que les industries de la côte du Golfe du Mexique se préparaient déjà pour le pétrole « sale ».
Shell et BP font partie des grandes compagnies pollueuses qui réclament plus de pétrole « sale ». (Voir : http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/indigenous-peoples-civil-disobedience.html )
Les Amérindiens d’Alaska et de Louisiane ont souffert des plus grandes catastrophes pétrolières du pays, ce qui a été dévastateur pour les communautés Autochtones qui dépendent de la terre et des océans pour survivre.
Faith Gemmill de REDOIL (Resisting Environmental Destruction on Indigenous Lands : Résister à la Destruction de l’Environnement en Terres Autochtones) a dit que les catastrophes pétrolières et le changement climatique devraient servir d’alarme en Amérique du Nord – mais ceci ne s’est pas produit.
Gemmill est une Athabascan Pit River/Wintu et Neets’aii Gwich’in d’Artic Village, en Alaska.
Gemmill a rejoint les Mandan, Hidatsa et Arikara de la région dans le combat contre le développement massif du pétrole et du gaz, ici dans le Dakota du Nord, et les activistes des Nations Premières combattant l’exploitation des très polluant sables bitumineux en Alberta, au Canada.
Gemmill a parlé des similarités entre les grandes catastrophes pétrolières en Alaska et en Louisiane. Elle a souligné que le changement climatique ravage les villages Autochtones sur les deux côtes, où la terre s’enfonce dans l’océan.
« Nous avons tous la même histoire. »
La Chef Brenda Dardar Robichaux faisait partie des intervenants au Rassemblement pour la Protection de notre Mère la Terre dans le Dakota du Nord du 28 au 30 juillet 2011. Les Houma ont été durement frappés par l’ouragan Katrina et la fuite du puits de BP.
Gemmill dit que quand le déversement de pétrole a dévasté la côte du Golfe du Mexique, elle était membre de la délégation d’Alaska qui s’est rendue en Louisiane. Ils ont partagé avec les Houma leur propre lutte en Alaska pour se remettre de la catastrophe de l’Exxon Valdez.
Gemmill raconte qu’elle a décrit aux Houma les années de procédures et les années de conséquences désastreuses pour les Autochtones d’Alaska, et les dures années auxquelles les Autochtones de Louisiane devront maintenant faire face.
« Des années plus tard, nous ne nous en sommes par remis. Les espèces touchées ne se sont pas remises. Il y avait beaucoup de similarités » dit aussi Gemmill (Voir : http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/natives-in-alaska-and-louisiana.html )
Les dirigeants du Pays Indien sont actuellement courtisés par le « verdiment » ou « laver plus vert » (version écolo du « blanchiment »), étant donné que les grandes compagnies tentent de profiter du Mouvement vert qui essaie de stopper le réchauffement de la planète et de créer des sources d’énergie alternatives. L’arnaque des crédits de carbone, et les incinérateurs de déchets camouflés en énergie renouvelable et en projets de recyclage sont les derniers canulars des grandes compagnies.
Le Pays Indien est depuis des décennies une cible, pour devenir la décharge de déchets de l’Amérique, avec ses centrales au charbon, ses forages massifs de puits de pétrole et de gaz, l’exploitation de mines d’uranium, et le déversement de produits toxiques. Les compagnies d’exploitation de mines d’uranium, comme Hydro Resources Inc., visent maintenant les terres et l’eau potable des Navajos de Church Rock, le site de la pire catastrophe causée par des déchets d’uranium aux Etats-Unis, en 1979. Les Lakota combattent aussi l’exploitation de mines d’uranium par la firme Cameco.
Les Amérindiens sont maintenant impliqués par la tromperie dans le marché du carbone et entraînés dans l’arnaque des crédits de carbone qui permet aux pires pollueurs du monde de continuer à polluer. Le complot du marché du carbone s’empare aussi des forêts des Peuples Autochtones et d’autres ressources partout dans le monde. Déjà, des Nations Indiennes dans l’Idaho et l’Oregon, aveuglées par la propagande des grandes compagnies, prennent part au marché du carbone.
Bradley Angel de Greenaction (Action Verte) a décrit les récentes arnaques du « laver plus vert ». Angel dit qu’un appel à l’action a été lancé, à cause de compagnies ciblant les Nations Indigènes avec des projets d’incinérateurs de déchets camouflés en énergie renouvelable et projets de recyclage.
Sur les terres de la Nation Oneida, dans le Wisconsin, la compagnie Oneida Seven Generations est en train de promouvoir un projet utilisant la technologie de la pyrolyse. L’incinérateur à pyrolyse est proposé pour Green Bay, après que le projet initial d’ouvrir un site sur les terres de la Nation Indienne Oneida ait été abandonné.
« Non seulement la compagnie Oneida Seven Generations Corp. veut avoir une usine à Green Bay, mais elle essait aussi de faire de la promotion auprès d’autres tribus, ce qui est un désastre potentiel » a déclaré Angel aux Peuples Autochtones de toute l’Amérique participant au rassemblement.
Greenaction (Action Verte) a évalué le projet et conseillé aux Oneidas de bloquer la proposition de Oneida Seven Generations Corp. d’ouvrir une usine de gazéification à pyrolyse. (Voir : http://bsnorrell.blogspot.com/2011/08/greenwashing-corporations-target-indian.html )
Le Rassemblement a formellement commencé quand le Western Shoshone Chet Stevens a apporté le feu du 15ème Rassemblement Annuel. Scott Baker, un Hidatsa, a accepté le Feu et allumé le Feu Sacré pour le 16ème Rassemblement pour la Protection de notre Mère la Terre. Le Gardien du Calendrier Maya Tata Cecilio Tuyuc Sucuc, du Guatemala, était parmi ceux qui se sont rassemblés pour prier. (Voir : http://bsnorrell.blogspot.com/2011/07/listen-live-today-ien-protecting-mother.html )
Si vous comprenez l’Anglais, vous pouvez écouter les participants au Rassemblement sur :
Censored News Blogtalk Radio
http://www.blogtalkradio.com/brenda-norrell
Informations sur le Réseau Indigène pour l’Environnement: http://www.ienearth.org
Copyright Brenda Norrell. Cet article ne peut pas être reproduit sans autorisation. Adressez vos demandes à brendanorrell@gmail.com ou à moi (cliquez sur Chris P’s homepage, puis « Contact me »)
Samedi 6: manifestation dans Flagstaff.
Voir photos sur:
http://www.indigenousaction.org/protect-the-peaks-week-of-action-update-1/
Bijoux Navajo faits par Klee (Blackfire) et Princess Benally à voir et éventuellement acheter sur:
http://www.etsy.com/people/Benally
La compagnie Arizona Snowbowl a commencé les travaux de destruction sur les pentes des Pics Sacrés, sans attendre le verdict du tribunal qui doit encore se prononcer sur l’appel de la Coalition Sauvez les Pics (Save The Peaks Coalition). Des gens qui craignent que les dégâts soient irrémédiables lorsque la 9ème Cour aura pris sa décision, ont décidé de lancer des actions pour freiner les travaux, sans attendre non plus le verdict officiel. Leurs actions sont apparemment controversées, mais méritent d’être connues.
Depuis 29 jours, des gens ont établi des camps de base à proximité de la station. Il y a à ce jour 21 camps, d’après le site True Snow ( http://www.truesnow.org ). Le but de l’opération est d’encombrer le site et gêner le fonctionnement de la station. Cette action est parfaitement légale : la compagnie n’est pas propriétaire du terrain, elle n’a qu’un contrat d’utilisation avec le Service des Forêts des Etats-Unis, qui gère ces terres publiques (et classées Forêt Nationale !) Donc, les gens ont parfaitement le droit de s’y promener, d’y camper (sans laisser d’ordures ou endommager la nature, bien sûr), de s’y rassembler, de chercher des champignons, etc.
Cependant, les agents du Service des Forêts viennent régulièrement harceler les campeurs. Ceux-ci ont besoin de soutien. Evidemment, ils demandent aux gens qui sont ou passent dans la région de venir les rejoindre ou de leur fournir du matériel. Mais à ceux qui sont trop loin, ils demandent un soutien financier. Les dons peuvent être faits sur le site http://www.truesnow.org .
L’article ci-dessous explique la situation et les buts de l’action. Je ne sais pas exactement qui sont les auteurs, mais il est publié sur le site True Snow.
Une semaine d’action à Flagstaff est aussi organisée du 4 au 9 août. Elle est soutenue par Indigenous Action http://www.indigenousaction.org/protect-the-peaks-week-of-action-aug-4-9-flagstaff-az/ .
Christine Prat
————————————————————————————————-
Rejoignez l’ « embouteillage sur la Montagne » 2011!
Original article in English : http://www.truesnow.org
Traduction Christine Prat
Il est temps de rendre le commerce d’Arizona Snowbowl trop cher, simplement en exerçant notre droit d’utiliser la Forêt Nationale. Pensez à ce que çà a déjà coûté à la montagne d’être contrôlée par Snowbowl
Diffuser largement et le plus loin possible s.v.p.
Pour la compagnie Arizona Snowbowl, le Service des Forêts US, la Ville de Flagstaff et le comté de Coconino, depuis toujours il ne s’agit que d’une chose : L’ARGENT.
Depuis une décennie, les défenseurs des Pics San Francisco ont utilisé tous les moyens légaux et légitimes imaginables pour tenter d’empêcher les Service des Forêts US d’autoriser à répandre des eaux d’égouts recyclées sur les Pics pour fabriquer de la neige. Plus de 20 000 personnes se sont impliquées dans le processus d’Evaluation de l’Impact sur l’Environnement du Service des Forêts en écrivant des lettres et émettant des appels leur demandant de ne pas répandre d’eaux usées recyclées sur les Pics pour fabriquer de la neige. Des milliers d’entre nous ont assisté à des réunions du Conseil Municipal de Flagstaff pour exprimer notre opposition à la vente d’eau recyclée pour ce projet. Et pourtant ils l’ont approuvé – avant qu’une évaluation de l’impact sur l’environnement ne soit faite. Ils étaient les plus ignorants de tous sur le sujet.
Actuellement, la tribu Hopi entame une poursuite judiciaire contre la ville en raison de cette vente d’eaux d’égouts recyclée. Un groupe de tribus et d’organisations écologistes et de défense de la justice sociale avait déjà engagé une procédure judiciaire qui les a menés jusqu’à la Cour Suprême. Les procédures judiciaires ont seulement mis en question la légitimité de ce qui est vaguement appelé le système de « justice ». Car il n’y a apparemment pas de justice dans ce système. Il n’y a que nous, DANS ce système.
Il y a encore une autre procédure judiciaire impliquée, que j’ai appelée « La Coalition Sauvez les Pics contre le Mouvement Snowbowl » qui pourrait avoir la possibilité de bloquer le projet à long terme. Mais si nous attendons le verdict, tous les arbres auront été coupés et le pipeline installé. Cette procédure n’a pas empêché la station de ski, avec ses connections politiques, de continuer à réaliser son projet et ils ont déjà abattu 100 000 arbres (ou plus) et enterré quelques miles de tuyaux le long de la route de Snowbowl. S’ils perdent en justice, ils devraient réparer les dégâts. Mais comment remettre des arbres âgés de 400 ans ? La rapacité et la haine semblent être les seuls moteurs de la compagnie Snowbowl.
Il est parfaitement clair que les 9 personnes responsables (le Conseil Municipal de Flagstaff et deux employés du Service des Forêts US) de l’approbation de ce projet n’ont jamais écouté d’autres discours que celui de l’ARGENT. La question de la santé des enfants qui pourraient manger de la neige d’égouts a été écartée au tribunal pour un « détail technique » et n’a même jamais été examinée. Voudriez-vous que votre enfant tombe malade ou meure à cause d’un détail technique ?
L’intégrité culturelle de treize tribus a été écartée comme « subjective » et l’attitude de notre gouvernement a été un racisme systématique communiqué à travers la hiérarchie des tribunaux contrôlés par des intérêts financiers. Peu importe que le Congrès ait essayé deux fois de faire passer des lois sur la protection des Droits des Autochtones, les tribunaux trouvent toujours un moyen d’utiliser la loi contre les gens qu’elle est censée protéger.
Selon la Cour Suprême les droits garantis par le premier amendement ne s’appliquent pas aux Amérindiens, bien qu’il soit généralement admis que des groupes comme les radios Navajos (« Navajo Codetalkers »- NdT) nous ont aidé à gagner la Deuxième Guerre Mondiale et encore maintenant, notre gouvernement est bien content d’envoyer des Autochtones mourir pour du pétrole. Mais des choses aussi simples que les « libertés » que nos militaires nous auraient apportées ne font pas partie des avantages du boulot. La constitution ne s’applique que si votre peau est de la bonne couleur. Peut importe que notre sang versé ait la même couleur ou que nous soyons prêts à mourir pour « protéger et étendre la démocratie Américaine. »
Mais y a-t-il un moyen d’arrêter le projet ?
Nous pourrions les frapper là où çà fait mal ! Au portefeuille. Si vous vivez dans le quartier de Fort Valley à Flagstaff, vous devez vous être aperçus entretemps combien Arizona Snowbowl se préoccupe peu des « bénéfices économiques » qu’elle apporte à notre belle ville. Je sais que certains d’entre nous ont eu beaucoup de problèmes pour se rendre au travail quand la neige était bonne et Snowbowl très active. L’embouteillage était indescriptible. Il s’étendait sur plus de 15 miles (24 km). Ils ont supprimé nos moyens d’existence et espèrent le faire au quotidien grâce à une saison de ski « prévisible » en utilisant de l’eau d’égouts pour faire de la neige.
Cet embouteillage nous a donné une idée ! Pourquoi ne pas faire la même chose ? Arizona Snowbowl n’est pas propriétaire de la montagne et il est parfaitement légal de s’y rendre en voiture pour tous les usages permis de l’espace publique. C’est-à-dire faire des randonnées, camper, prier, faire du ski, s’asseoir, s’aimer, chercher des champignons, etc.
Alors quoi faire ?
Il est temps de cesser d’attendre d’une instance gouvernemental, d’un groupe écologiste ou de quiconque qu’ils sauvent les Pics pour nous. Il est temps de leur montrer combien de pouvoir ont les gens ! Et croyez-moi, vous êtes les gens les plus puissants du monde ! Vous ! Oui, vous ! Vous pouvez le faire !
Tout l’été, Arizona Snowbowl est ouverte les vendredi, samedi et dimanche pour les balades pittoresques, les piqueniques et l’alcool. Ils font de bonnes affaires là-haut et çà aurait un impact certain si la montagne était « trop encombrée » par des gens faisant toutes les autres choses auxquelles les forêts publiques sont destinées. Cela n’a rien d’illégal et enverrait un message clair au Service des Forêts lui signifiant que nous n’avons pas besoin de Snowbowl pour nos « loisirs sur la montagne ». Nous n’avons pas besoin d’une station de ski pour skier là-haut! Essentiellement, prenez des vacances. Mais passez les sur les Pics, sans utiliser la station Snowbowl.
Oui, mais combien de temps faut-il tenir ?
Chaque samedi à dix heures du matin tout l’été leur fera perdre 1/3 de leur commerce, et de plus nous connaissons un petit secret:
La compagnie Arizona Snowbowl fait un emprunt à court terme au début de chaque saison pour couvrir les frais d’ouverture. Les choses deviennent très difficiles pour eux s’ils ont une mauvaise période de Noël. Le reste de la saison devient du rattrapage au lieu de bénéfice net. Je pense que j’irai là-haut cette semaine-là et dirai quelques prières… au prochain Noël précipitez-vous là-bas, et d’ailleurs, acheter des cadeaux est tellement démodé.
Et par une charmante ironie, la Journée de Martin Luther King pourrait être le weekend le plus chargé à Snowbowl. Rien ne peut empêcher les gens d’avoir d’autres loisirs que ceux organisés par Snowbowl. Et si vous êtes assez nombreux à vous y rendre cela pourrait même aider quelques uns de plus parmi nous à obtenir des droits égaux. Martin Luther King avait fait un rêve… et ces mots semblent avoir beaucoup d’écho dans vos têtes à présent. Vous voulez le réaliser ?
LE « GRAND » PLAN
Chaque samedi à 10h du matin pendant tout le reste de l’été (et pendant les vacances de Noël et autres, et les jours bien enneigés) nous tiendrons un cercle sacré près du parking de Snowbowl. Nous prierons, chanterons, rirons, aimerons, nous amuserons et partagerons des histoires sur la montagne. S’il vous plait, venez ! Ou mieux, organisez vos amis et alliés dans vos propres groupes de « loisirs » : randonnée, camping, ramassage de champignons, etc. Il y a actuellement 17 camps de base (Entretemps 21 – NdT), une cuisine publique et une équipe médicale. Vous pouvez monter visiter ou camper si vous voulez soutenir l’embouteillage de la montagne à plus long terme. Nous avons beaucoup de provisions et d’équipement. Venez nous aider. Cependant, si vous voulez juste une journée de « loisirs », planifiez-la le samedi à 10h. Rassemblons une masse critique qui s’étendra jusqu’à Milton Rd (rue de Flagstaff, au pied des Pics – NdT). (Snowbowl le fait déjà tous les hivers et se moque du fait que vous ne puissiez pas vous rendre au travail si vous vivez là). Si nous sommes suffisamment nombreux, cela n’affectera pas seulement la capacité de Snowbowl à faire de l’argent, mais aussi le tourisme vers le Grand Canyon (du Colorado – NdT). Alors ils devront s’arrêter et écouter.
Il n’est pas nécessaire d’enfreindre des lois ou d’utiliser la violence contre des gens ou des machines. Les représentants de notre gouvernement ont oublié ce que « tout le pouvoir au peuple » veut dire. Vous ne pouvez pas attendre plus longtemps que d’autres sauvent les pics pour vous. Il faut que nous nous y mettions tous. Alors qu’attendez-vous ? Prenez votre déjeuné avec vous samedi matin et Convergez sur les Pics !
S’il vous plait, n’oubliez pas de jeter un coup d’œil sur les photos des destructions en suivant le lien ci-dessous :
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.107132462717182.14577.100002612872609&l=02646619b5&type=1
Et celles d’avant la dévastation:
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.114809211949507.19957.100002612872609&l=c610a34b39&type=1
SVP transmettez ceci largement et le plus loin possible
